Neden niye kime bu özlem?

Italya'ya gelirken sandım ki kaçıyorum sandım ki herşeyi geride bırakabileceğim. Hiç gitmediğim yerlere gidecek, birçok kişiyle tanışacak ve tüm bunlar bana unutturacak taa en derinlerdeki yaramı, acılarımı...
Unutturmadı... Hatta daha çok şey kattı üstüne en çok da özlem kattı. Ama çok şey de öğretti burda olmak bana büyüdüğümü hissettirdi, insana verilen değerin sınırlarını çizdi hayat burda önüme...

Özgürlüğü elinden alınmış bir çocuk gibiyim şimdi çırpınışlarım bundan. En özgür olduğunuzu sandığınız yerde hapiste olmak nasıl bir duygudur bilir misiniz? Anlatayım:

-oralarda dikkat et kendine
-tamam anne
-bak üşütme tamam mı.. hava nasıl soğuk mu kar var mı?
-yok kar galiba, soğuktur herhalde
-ne demek canım şimdi bu?
-ya tamam anne yok kar çıkmadım dışarı bilmiyorum işte
-camın da mı yok kızım bi bakar insan bir oksijen gitsin beynine diye bi pencere açar
-hmm evet haklısın yarın açarım ben o zaman bir pencere..
-bak dikkat et kendine annecim oralarda kimsenin verdiği şeyi içme
-anne artık Dünya o kadar masum değil artık o numaralara kimse kanmadığı için kullanılmıyor merak etme..
-ay sen beni öldürecek misin cevaplara bak Allah'ım...
-ya tamam anne şaka yapıyorum kızma hemen merak etme ben iyiyim burda...
-belli belli dört duvar arasına kapamışsın kendini.. Neyse hadi Allah rahatlık versin iyi geceler kızım..
-sana da anne...

Özgürlükten kastım her dilediğinizi doğru yanlış düşünmeden yapmak değil elbet ama dedim ya dört duvar arasında geçiriyorsanız koca bir günü, bir pencere açıp havanın nasıl olduğuna bakmak hatırınıza gelmiyorsa, hiç merak bile etmiyorsanız kar mı yağmış güneş mi varmış ve delicesine özlüyorsanız geldiğiniz yeri... İşte siz özgür değilsiniz, sadece özgür görünen bedenlerde tutsak kalmış bir ruh sizinkisi...